سعید احمدی پویا
  • خانه
  • وبلاگ برداشت
  • وبلاگ اشاره‌گر
  • درباره من
  • ارتباط با من
  • رزومه
  • English
  • Menu

نگاهی به فیلم مستند دستور آشپزی | دعوت به کشف یک مکان گمشده در خانه‌تان

بهمن 19, 1398/0 دیدگاه /در برداشت, فیلم /توسط سعید احمدی پویا

 

چهارشنبه گذشته،  فیلم مستند “دستور آشپزی” محمد شیروانی در سینما آزادی به نمایش درآمد. این فیلم مستند به آشپزخانه هفت زن ایرانی می‌رود و از آن‌ها می‌خواهد نحوه‌ی پخت غذا را را برای مخاطب تشریح کنند. شیروانی در این مستند ، سعی کرده است  از روال طبیعی و ساده‌ی زندگی زنان خانه‌دار ایرانی، به لایه پنهان زندگی آنان برسد و بدون هیچ پیش‌داوری، برای مخاطب وضعیتی ایجاد کند تا ناچار به قضاوت بنشیند.

طرح و ساختار روایی فیلم را می‌توان به سه بخش تقسیم کرد:. پخت‌غذا، صرف غذا ، جمع‌کردن میز یا سفره

بخش اول فیلم، با خانم‌خانه‌داری آغاز می‌شود که می‌خواهد غذا، لوبیاپلو درست کند. بیان دقیق دستور آشپزی توسط این خانم، این تصور را در مخاطب  ایجاد می‌کند که این فیلم یک فیلم آموزشی آشپزی است. فیلمساز هم با پرسیدن جزئیات آشپزی، سعی می‌کند این نگاه مخاطب را تقویت کند. با این حال، در میان سوالات فیلمساز، سوالی کلیدی وجود دارد که نشان می‌دهد فیلمساز، روند هوشمندانه‌ای را در پیش گرفته است و آن این است که الآن ساعت چند است؟ این پرسش ، از تک‌تک افراد و در تمامی مراحل آشپزی پرسیده می‌شود. بیان زمان ، هیچ جایی در یک فیلم آموزشی آشپزی ندارد  و از همین پرسش ساده‌است که فیلم، طرح اصلی خود را آغاز می‌کند. بیان زمان و ذکر دقیق جزئیات، دو عاملی هستند که ساختار فیلم را می‌سازند. در لایه ظاهری، فیلمساز، پخت غذاهای دلپذیر و سنتی ایرانی، را به تصویر می‌کشد. اما در لایه درونی آن ، تلاش زنانی را به تصویر می‌کشد که با صرف زمان بسیار، غذایی مطلوب را آماده می‌کنند؛ سپس خانواده‌ی آنها، بی‌هیچ دقتی در این روند، به لذت از خوردن آن، بسنده می‌کنند .

 

 

این هفت زن ، هر کدام به جایگاه فرهنگی و سنی متفاوت ، تعلق دارند.  این جایگاه فرهنگی متفاوت در چیدمان وسایل آشپزخانه و حتی نحوه‌ی پخت و بیان دستور آشپزی این هفت نفر نشان داده شده است. برخی از این زنان رویکرد سنتی به آشپزی و خانه‌داری دارند و برخی دیگر نگاه مدرن‌تری به آن دارند. نکته‌ی جالب فیلم،  انتخاب این هفت نفر است که هرکدام نماینده یک سلیقه فرهنگی هستند  اما در  آخر به یک نقطه یکسان می‌رسند.

فیلمساز با گروهش به خانه‌ی این هفت زن رفته‌است و این هفت زن را در یک موضعیت  یکسان قرار داده‌است. آمدن  ده نفر میهمان، وضعیتی است که این زن‌ها ناخواسته در آن قرارگرفته‌اند و باید برای خودشان و میهمان‌ها، غذا درست کنند. هیچ‌کدام از این زنان، برای این میهمانی آماده نبودند و با ورود میهمان‌ها، آشپزی را آغاز می‌کنند. انتخاب صحنه‌هایی از آشپزی این زنان، به‌گونه‌ای بوده‌است که طول مدت زمان  و اعمال جزئیات در آشپزی به تصویر کشیده بشود. برای آن‌که روند فیلم کند نشود و برای مخاطب خسته‌کننده نباشد،  فیلمساز  از گفتگوهای طنز شخصیت‌هایش در حین آشپزی استفاده کرده است که سبب تلطیف فضای این بخش شده‌است. این گفتگو‌ها ، خاص آشپزخانه‌است.  مادران و زنان ایرانی، با همین دیالوگ‌ها،  دشواری کار در یک محیط بسته را برای خود آسان می‌کنند.  این گفتگو‌ها خود را به روند فیلم تحمیل نمی‌کند، بلکه به شخصیت‌پردازی افراد در فیلم کمک بسیار می‌کند.

بخش دوم، با آماده‌شدن میز و سفره‌ی غذا برای تناول آغاز می‌شود. در این بخش نیمه‌ی غایب خانواده در بخش اول – همسر –  وارد فیلم می‌شود و هرکدام نظرشان را درباره‌ی غذا  و مدت‌زمان پخت آن، بیان می‌کنند. مردان نیز در این فیلم از طیف‌های فکری مختلف هستند. برخی آن‌ها با نگاه سنتی و حتی تا حدی متحجرانه، آشپزی را وظیفه‌ی زن می‌دانند و مدت زمان بسیار کوتاهی را ذکر می‌کنند. این افراد کارخودشان را بسیار پرمشقت‌تر و دشوارتر از کار همسرانشان می‌دانند. برخی دیگر دیدمدرن‌تری به این قضیه دارند و قدردان زحمات همسران‌شان‌ هستند با این حال درک کاملی از جزئیات و سختی کارهمسرشان ندارند.

 

 

بخش سوم، با جمع‌کردن سفره و میز آغاز می‌شود. این بخش ، هدف اصلی فیلمساز از این طرح بوده‌است. پس از غذا،  رفتار افراد نشان از نگاه آنان به کارهمسرشان دارند. برخی بلند می‌شوند و می‌روند و همسرشان باید همان‌گونه که سفره را چید، آن را جمع کند. برخی دیگر بر صندلی‌شان تکیه می‌زنند تا  کنیزشان سفره را از زیر پای‌شان جمع کند. فردی دیگر خودش سفره را جمع می‌کند چون غیرتش به او اجازه نمی‌دهدکه بگذارد همسرش سفره را جمع کند، آن زن‌وشوهری هم که مدرن‌تر از بقیه فکر می‌کنند، قید جمع‌کردن میز را  می‌زنند  و میز  تا ساعت‌ها بعد، به همان وضعیت باقی می‌ماند.

شاید این فیلم به نگاه فمینیستی متهم شود و عنوان شود که همه مردان  این‌گونه نیستند. روند فیلم به‌گونه‌ای است که رفتار خود زنان هم نقد می‌شود. زنی که تمام روزش در آشپزخانه است و پذیرفته است که کمی تغییر در این روند، او را به دفترخانه می‌کشاند. مثال دیگر، زن مدرنی است که دغدغه‌های جهان خارج از آشپزخانه هم برایش مهم است و از درک گرسنگی سایرمردم جهان نمی‌تواند به رستوران برود. او خودش را خانه‌دار می‌داند اما از هنرآشپزی، فقط به گرم‌کردن کنسرو  اکتفا می‌کند. زنی دیگر که هم‌زمان تحصیل می‌کند و مانند زنان سنتی به آشپزی‌اش اهمیت می‌دهد، در برابر برخوردهای نامطلوب همسرش را پذیرفته‌است و عنوان می‌کند:” دیگه عادت کردیم. عادت نکنیم، چی کار بکنیم؟” مثال دیگر، زن‌دیگر که سن‌وسالش بیشتر از بقیه است، لذت بردن زنان جوان‌تر از زندگی‌شان را نکوهش می‌کند. این فیلم قصد ندارد به یک فیلمی با شعارهای سطحی و نازل تبدیل شود بلکه با به تصویر کشیدن آشپزخانه متداول و معمول خانه‌های ایرانی ، می‌خواهد تصویری از لایه ‌پنهان زندگی زنان ایرانی را نشان بدهد و از میان این تصویرها به باورها و عقاید آنها نقبی بزند.

 

 

آخر فیلم، دوخبری به مخاطب داده‌می‌شود. نخست،آن‌که  پیرزنی که در فیلم از خاطراتش از آشپزی‌هایش در جوانی می‌گفت، فوت شده‌است. پیرزنی که در سال‌های انتهایی عمرش، در سکوت خود غرق شده‌بود و به انتظار مرگ نشسته‌بود.  خبر دوم درباره‌ی دوزنی بود که دید مدرن‌تری نسبت به بقیه داشتند. آنها از همسرانشان طلاق گرفتند. این پایان تلخ،  همان بیان یکی از زن‌ها است که گفت:” توی کار آشپزخونه بازنشستگی نداره. تا وقتی که رو به قبله بخوابن باید آشپزی کنه”

نکته جالب این فیلم، جسارت فیلمساز در استفاده از بستگان و آشنایان خود برای این فیلم‌بود. هر هفت زن فیلم، یا خویشاوند سببی یا نسبی‌اش بودند و یا از آشنایانش بودند. روند فیلم و  زیرذره‌بین رفتن جزئیاتی که در زندگی روزمره به آن توجهی نمی‌شود، نکته‌ای است که می‌تواند سبب آزردگی افراد بشود و فیلمساز با جسارت، این خطر را پذیرفته است.   انگار فیلمساز برای دغدغه‌های درونی خودش، به کشف محیط اطرافش پرداخته است و مکانی را در نزدیکی زندگی‌اش کشف کرده است که برای خود و گروهش ناشناخته است و باید آن را بشناسند.

فایل منتشر شده در روزنامه

اشتراک این مطلب
  • اشتراک در Facebook
  • اشتراک در Twitter
  • اشتراک در Pinterest
  • اشتراک در Linkedin
https://ahmadipouya.com/wp-content/uploads/226821531822898.jpg 802 1282 سعید احمدی پویا https://ahmadipouya.com/wp-content/uploads/final-logo.png سعید احمدی پویا2020-02-08 13:04:342020-03-05 13:33:10نگاهی به فیلم مستند دستور آشپزی | دعوت به کشف یک مکان گمشده در خانه‌تان
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

هفت − سه =

دسته‌ها

  • اشاره‌گر
    • بانکداری و پرداخت الکترونیک
    • فناوری اطلاعات
    • مدیریت کسب‌و‌کار
  • برداشت
    • تئاتر
    • فیلم
    • کتاب
  • دسته‌بندی نشده

آخرین عکس‌های اینستاگرام کسب و کاری

s.ahmadipouya

بررسی تفصیلی دغدغه‌ها و چالش‌های #شبکه_بانکی کشور در خصوص #هویت_دیجیتال و #احراز_هویت_غیرحضوری با حضور:
جناب آقای اینالویی
جناب آقای صدری
جناب آقای شاه‌گشتاسبی
و بنده
در مرکز فابا به میزبانی جناب آقای دکتر بختیاری.
از اینجا تماشا بفرمائید:
https://www.aparat.com/v/x2l3r@farhad285
@rostam_shahgoshtasbi
@bakhtiariihamed
@fabacenter
#احراز_هویت_دیجیتال
#احراز_هویت
#بانکداری_دیجیتال
در سلسله نشست‌های #احراز_هو در سلسله نشست‌های #احراز_هویت_دیجیتال به چالش‌های این موضوع در حوزه #بانکداری_الکترونیک و #تجارت_الکترونیکی خواهیم پرداخت و به صراحت  از دغدغه‌های صاحبان کسب‌وکار با رگولاتور سخن خواهیم گفت.
نشست در محیط اسکایپ برگزار می‌شود و بازپخش آن دوشنبه شب ساعت ۲۰ بر روی اینستاگرام #مرکز_فابا صورت خواهد پذیرفت.
«کوزه‌گر از کوزه شکسته آب م «کوزه‌گر از کوزه شکسته آب می‌خورد» ضرب‌المثلی است که نقل روز اهالی صنف فن‌آوری اطلاعات درباره انتخابات صنف است. سامانه انتخابات هیئت مدیره #سازمان_نظام_صنفی_رایانه‌ای (#نصر) در روز پنجشنبه 29 آبان، با چالش‌های عدیده‌ای روبرو شد و در ساعاتی از زمان مجاز اخذ رای، امکان رای‌دهی مهیا نگردید و #انتخابات تا ساعت 17روز شنبه اول آذرماه تمدید گردید. در این باره چند گزاره مهم قابل تامل می‌باشد.ادامه در:https://ahmadipouya.com/?p=1794لازم به ذکر است که  این مطلب در صفحه اول روزنامه دنیای اقتصاد امروز مورخ 1399/09/01 منتشر شده است.
این هفته در خدمت دوست خوبم، این هفته در خدمت دوست خوبم، آرش سروری عزیز @arashsoruri هستم در اینستالایو.
چهارشنبه ۵ آذر ساعت ۱۹ فراموش نکنید.
منتظرتان هستیم. با مهر
و اما مطالبه صنفی هفتم.در حوزه کاری #مشاوران #سازمان_نظام_صنفی_رایانه‌ای، چالش اطلاع‌رسانی وارتباط با اعضاء وعلاقمندان، یکی از مواردی است که دغدغه بسیاری از نمایندگان، فعالان و اعضای کمیسیون مشاوران است. ایجاد یک شبکه ارتباطی تعاملی گسترده که تمامی اعضاء حقیقی و مشاوران، بتوانند دغدغه‌های خود را مطرح کرده و از آن پاسخ بگیرند، یکی از مطالبات صنفی اعضای حقیقی و مشاوران است. اعضایی که تصور می‌کنند صدای‌شان در سازمان به گوش کسی نمی‌رسد.ادامه در:https://ahmadipouya.com/?p=1787لازم به ذکر است که این مطلب در تاریخ 1399/08/28 در سایت ماهنامه پیوست منتشر شده است.
بررسی و ارزیابی هفت چالش کبیره صنفی مشاوران و ارائه برنامه‌های پیشنهادی در خصوص چالش‌های مذکور در :
Moshaverannsr.ir
و اما #مطالبه_صنفی ششم #مشاوران #سازمان_نظام_صنفی_رایانه_ای.در حوزه کاری مشاوران، چالش ارتقاء و به‌روزرسانی دانشی مشاوران، یکی از مواردی است که دغدغه بسیاری از مشاوران است و هر مشاوری سعی می‌کند با یافتن کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی در حوزه‌های تخصصی، سطح دانش تخصصی خود را به‌روز نگه دارد. از سوی دیگر، نیاز است مشاوران بر قوانین و مقررات حوزه تخصصی خود که مرتب در حال تغییر است، مسلط باشند. تمامی این دغدغه‌ها، یک چالش ذهنی دائمی برای مشاوران ایجاد کرده است و آن هم ارتقاء سطح دانش و سواد تخصصی است.ادامه در:
https://ahmadipouya.com/?p=1778لازم به ذکر است که این مطلب در تاریخ 1399/08/25 در سایت ماهنامه پیوست منتشر شده است.
#پنجمین_مطالبه از  هفت #مطالبه_صنفی_کبیره_مشاوران!و اما #مطالبه_صنفی پنجم.در حوزه کاری مشاوران #سازمان_نظام_صنفی_رایانه‌ای ، چالش ارزش‌گذاری خدمات #مشاوران یکی از مواردی است که دغدغه بسیاری از مشاوران  است و در ابتدای مذاکرات کسب‌وکاری به جای آن که مشاوران بر تحلیل نیازمندی‌های سازمان کارفرما متمرکز شوند، عمده زمان خود را مصروف به چانه‌رنی با کارفرما و توجیه کیفیت خدمات ارائه شده به سازمان کارفرما  می‌کنند در حالی‌که در صورت وجود نظام تعرفه‌گذاری مشخص برای خدمات مشاوران، می‌توان به تمرکز یکپارچه مشاوران برای ارتقای کیفیت خدمات ارائه شده، امیدوار بود .ادامه در:https://ahmadipouya.com/?p=1768لازم به ذکر است که این مطلب در تاریخ 1399/08/24 در سایت ماهنامه پیوست منتشر شده است.
‏به نظرم توی هر موقعیتی که عنان احساس، قوه خرد را در چنگ می‌گیرد، تصویری که واکنش‌ها می‌سازند، خود خود آدم‌ها است. هر آن کس که بتواند براحساسش، مهار بزند و اجازه بدهد خرد حاکم بشود، شایسته رفاقت ابدی است. آقا این آدم‌ها را طلا بگیرید که درنا هستند در این زمانه بی‌های‌وهوی لال پرست... #نصر_فراگیر #هم_آفرینی_صنفی
Follow on Instagram

آخرین عکس‌های اینستاگرام هنری

saeed_pouya

The Heart of Sky... The Heart of Sky...
Purity... Purity...
Flight of hope... Flight of hope...
The last Hope... The last Hope...
Autumn Sonata... Autumn Sonata...
Weightlessness ... Weightlessness ...
The life goes on ... The life goes on ...
#identity #identity
Uninvited Guests ... Uninvited Guests ...
Follow on Instagram

عضویت در خبرنامه

برای دریافت آخرین مطالب سایت
Loading

آخرین مطالب برداشت

  • نقدی بر نمایش آناکارنینا | دعوت به یک دوئل در نیمه‌شبآبان 21, 1399 - 8:22 ب.ظ

      «عشق‌ورزیدن کافیست، آن‌گاه همه‌چیز لذت‌بخش است.» لئو تولستوی، دفترهای خاطرات، ۱۹۱۰ عشق، پیچیده­ترین مضمون بشری است که دستمایه داستان­های بسیاری شده است. آنا کارِنینا  رمانی است از لئو تولستوی، نویسندهٔ روسی که به عشق­ورزیدن از زاویه دیگر پرداخته است. از زاویه­ای که شاید عدم تعهد و پایبندی به خانواده و خیانت معنا شود؛ عشقی […]

  • نقدی بر نمایش بالاخره این زندگی مال کیه؟ | دشواری یک «حق انتخاب»آبان 21, 1399 - 8:16 ب.ظ

      «تصمیم گرفتم زنده نمونم» چالش نمایش «بالاخره این زندگی مال کیه؟» با این دیالوگ آغاز می‌شود. هریسون، استاد دانشگاه و مجسمه سازی است که در یک سانحه رانندگی، قطع نخاع شده است و از گردن به پایین فلج شده است. او که دیگر امیدی به بهبودی کامل ندارد، تصمیم می‌گیرد روند درمانش را متوقف […]

  • نقدی بر نمایش دولیتر در دو لیتر صلح | حیف حیفآبان 21, 1399 - 8:11 ب.ظ

      حیف، حیف… این مرثیه‌ای است که بازیگران زن نمایش «دولیتر در دو لیتر صلح» با صدای بلند فریاد می‌زنند و ضجه می‌زنند. مرثیه آدم‌هایی که زیر خاک خوابیدند و آنها زنده ماندند تا تقاص خون آن‌ها را پس بگیرند. پیروزی برای آن‌ها، در ریختن خون طرف مقابل تعریف شده است و تا خون دشمن […]

© کپی رایت – سعید احمدی‌پویا

نقدی بر فیلم لطفا مزاحم نشوید | زندگی دوگانه‌ی یک شهرشلوغ... نقد فیلم عصرجمعه | عصرجمعه بی‌پایان
رفتن به بالا